Kalbin inanç, sevgi, şefkat, merhamet, incelik gibi pozitif yönelişler üreterek oluşturduğu alana özel bir adla gönül diyoruz. Gönül kavramı olumsuz duygu ve yönelişlere yabancıdır. Buna göre, inkarın, kinin, nefret ve düşmanlığın ortaya çıktığı yer olarak kalbi gönül diye niteleyemeyiz. İnsan`ın, kendi içindeki "büyük alem"in farkına varması, gönül dünyasının gelişmesine fırsat vermesi, zemin hazırlaması ile mümkün olur. Bütün ahlaki değerler bu amacın hizmetkarlarıdır. Bunu başarabilenlere gönül insanı diyoruz. Gönül insanı denince kişinin hemcinsleri ile çevresi ile varlık alemi ile ilişkileri ön plana çıkıyor. Çünkü sevgi, şefkat, merhamet, affedicilik gibi gönül dünyası yansımaları bu harici unsurlar üzerine düştüğü zaman bizi varlıklarından haberdar edebiliyorlar. Yani gönül bir cevher, bir ışık kaynağı ise dış çevre onu yansıtan bir hayvandır.
