Başkomser Nevzat: Çiçekçinin Ölümü
Ahmet ÜmitSözler ve Alıntılar
“… bir de çiçek satan çingeneler, yüzlerinde neşe, gözlerinde keder ve sepetlerinde allı morlu karanfiller…”
Başkomiser Nevzat Abanoz’un dar sokaklarında ilerlerken, kendini yine yalnız, yine çaresiz hissediyordu.
İnsanlar kötülüğün getirdiği heyecanı seviyorlardı.
Sayfa 16
İnsanlar kötülüğün getirdiği heycani seviyorlardi
Açelya bırakıldı… O da kendi dünyasına döndü. Travestilerin, eşcinsellerin, fahişelerin, tinercilerin, sokakta yatanların, sokak çocuklarının, sokak kızlarının dünyasına…
Suçlu değildi ama suçun kıyısında dolaşıyordu. Toplum onu ittikçe yaşam alanı daralıyor, hayatın kenarında yaşamaya çalışıyordu…
Sayfa 48
İstanbul’da Beyoğlu; parfümler, ter, yemek kokuları arasında keyifle, kederle, aceleyle, dalgınlıkla, pervasızca, çapkınca, tek başına, topluca yürürdü insanlar.
Yaşam hiç de bu kadar basit olmuyor…
Sayfa 9