Bayan Caldwell isimli bir annenin Ege Denizi’nde boğularak ölen oğlu için yazdığı küçük mektuplardan oluşan bir sessiz çığlık bu eser. Yazar kitabın önsözünde kısa bir şekilde Bayan Caldwell’le tanışmasını ve kitabın oluşumunu aktarıyor. Oğlu öldüğü için feryat figan, bağıra çağıra yazılmış bir mektuplar örgüsü değil bu kitap. İçime en çok işleyen de bu oldu sanırım. İçten, samimi, tüm çıplaklığıyla duygularını yansıtan Bayan Caldwell, oğluyla sohbet eder gibi yaşadıkları anıları anlatıyor bize. Bu mektuplar acı çeken bir annenin isyan mektupları değil, hayır hiç değil. Tam tersine yaşadıkları anıları zaman zaman kızarak, zaman zaman öfkeyle, çoğu zaman da özlemle anlatıyor. Kitabın içindeki bazı cümleler insanın yüzüne tokat gibi çarpıyor. Anlatı tam anlamıyla yas tutan bir insanın kafa karışıklığına sahip. Bir annenin, bambaşka şeylerden bahsederken konunun tam orta yerinde oğluna olan özlemini dile getirişi yazarın en sevdiğim tarzı oldu. Şu alıntı sanırım kitabı özetler;
“ Yavaş yavaş içerisine gömüldüğüm ataletten beni çekip çıkaracak sağlıklı bir tepkiye, tavanın-sağlıklı bir tepkinin içeri süzülmesine asla izin vermeyen-herhangi bir köşesine bakarak saatlerce koltuğa çakılıp kalmama yol açan bu sıkıntının üzerinde, suyun üstündeki mantar gibi yüzmemi sağlayacak yaman ve sağlıklı bir tepkiye ihtiyacım var şimdi, Elia.
Artık hiç kimse sağlıklı bir tepki deyip durmuyor bana, Elia. Kimse benimle ilgilenmiyor. Son sağlıklı tepkiye, denize düşenin yılana sarılması gibi tutunabilirim.
Gitgide azalıyorum, oğlum. “
