Bayan Yalnızkalpler
Nathanael WestQuotes
Kuzey Kapısı’ndan parka girdi, kemere çöken koyu karardıktan ağız dolusu yutuverdi. Yolun üstünde mızrak gibi yatan bir sokak lambası direğinin gölgesine adım attı. Gölge bir mızrak gibi ona saplandı.
Görebildiği kadarıyla bahardan bir iz yoktu.
Hayat birçoğumuz için acı ve kalp kırıklığından ibaret, umutsuz ya da neşesiz bir münakaşa gibi geliyor.
“Günah işleyen insanları da sevin. Böyle bir sevgi tanrısal sevginin örneğidir, yeryüzünün en büyük sevgisidir. Yaratılan her şeyi hem tümüyle hem de bir kum taneciğine kadar ayrı ayrı sevin. Ağaç yaprağına, güneş ışığına, hayvanlara, bitkilere gönülden bağlanın. Sevdiklerin seni tanrısal sırra erdirir. Daha sonra anlayışın her gün biraz daha derinleşir, böylece sevgin sonunda, bütün dünyayı kaplayan evrensel bir sevgi olur.”*