“Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa
bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem
oysa ne kadar sakin sokaklar, kent ve bütün yeryüzü
ipince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne
sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz
Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa birgün”
Bundan yaklaşık 15 yıl önce bir amatör şarkı sayesinde tanışıyorum Ahmet Telli'nin "Belki Yine Gelirim" şiiriyle. Hayatımda duyarak ezberlediğim ilk şiirlerden birisi oluyor. 15 yıl sonra, bugün şiir kitabı önümde duruyor ve ben bu şiirin mısralarını ezberimden okuduğumu fark ediyorum, aynı heyecan ve tutkuyla. Sadece biraz daha yorgunluk ve kırgınlıkla; ah zaman, ne zâlimsin...