Dünyadan aya bir yol olmuş ümidim, baktıkça gerçeğe bürünen, içimi ısıtan, elimi tutan. Gel diyorsun, yola koyulalım. Artık ağlamasın bebeğin. Gözlerimi kapatıp çocuk filmlerimin sirkinde ip cambazı oluyorum, kollarımı iki yana açıp yürüyorum. Küçük adımlarla, arkama bakmadan.
İçinden şarkılar geçen, ama mutlu sonla bitmeyen öyküler yazıyor Sevtap Ayyıldız. Acıya, kayba, yitirmeye, yokluğa kol kanat şarkılar… Eşlik ettikleri her anı mühürleyen, öyküyü hatıraya dönüştüren şarkılar, Belleğin Bahar Temizliği’nde ‘geriye kalan’ oluyor. Şarkıların izini sürerek bu dünyadan, bizden geriye kalan öyküleri topluyor yazar. Öykülerden bulut yapıp yağmur yağdırıyor, sonra fasulye sırığı oluyor öyküler, çocukların masalsı göğüne uzanan.
Belleğin Bahar Temizliği’nde herkes biraz yokluyor hafızasını. Kırgın, ama henüz küsmemiş tanıdık kahramanlar öyküleriyle çıkageliyor hayatın sokaklarından.
