Belleğin Kış Uykusu Mehmet Eroğlu
"M, o akşamüstü, göğsündeki garip sızıyla geçmişi olmayan, anısız bir güne uyandı. Belleği onu hafifmeşrep bir sevgili gibi terk etmişe benziyordu..."
Mehmet Eroğlu, onuncu romanı Belleğin Kış Uykusu'nda, insanı en çok kendisi kılan adını bile hatırlamayan bir adamın, Bay M'nin, yitirdiği belleğinin peşine düşerek, geçmişe ve geleceğe doğru aynı anda yaptığı fantastik bir yolculuğu anlatır. M'nin bindiği tren zamansız bir gecenin içinde yol alırken, M bir yandan gençleşir, bir yandan da karşısına çıkan yolculardan geri aldığı anılarla hayallerini, sevdiği kadınları ve geçmişini hatırlar. İnsanın düşüncelerini okuyabilen, bir belirip bir kaybolan bir Palyaço ile M'nin öfke ve hayranlık duyduğu, kadınların gözbebeği yakışıklı Bay G, bu garip yolculuğun yoldaşlarıdır. Yolculuk, M'nin seçim yapacağı istasyona kadar gizini korur. M, üç zor soruya cevap verecektir. Acısız hayat bizi mutlu eder mi? İçinde bir tutam sevgi olan hayatımızdan, ne kadar kötü olursa olsun vazgeçebilir miyiz? Gerçek sevginin bir nedeni var mıdır?
Mehmet Eroğlu'nun benzersiz bir kurgu ustalığıyla kaleme aldığı Belleğin Kış Uykusu, insanın, belleğin, vicdanın ve hiç şüphesiz saf sevginin kaynağını araştıran sıradışı bir roman...
(Tanıtım Yazısından)
Zihindeki gel gitler ve geçmişe ait kesitlerle hayatı sorgulayan garip bir tren yolculuğu. Müthiş bir kurgu ustalığıyla yazılmış bu romanın bilincinizi zorlayacağına eminim..
''Bazen hayatın insanların topluca zulüm gördükleri bir mahkûmiyet olduğunu düşünmeden edemiyorum. Bidiğim, hayat dediğimiz şeyin, mutsuz insanların çözmeye çalıştıkları bir bilmece olduğu.''
"gelecek için kurduğumuz umutsuz hayaller, çoğu kez geçmişte göz ardı edip, kaçındığımız fırsatlardır."
Psikolojinizi sorgulatacak olan roman sizi bambaşka bir yolculuğa davet ediyor. Bu yolculuğa çıkmaya cesaretiniz varsa o tren içinde kalmak da zorundasınız, kitabın sizi götürdüğü yoldan çıkamıyorsunuz. Özgürlüğünüzü kaybetmiş gibi hissediyorsunuz. Tamamen karamsar, soğuk ve sonu olmayan bir yol gibi.
Kitaptan 12 Alıntı
İnsanlar neden illa bir mezar isterler? Unutulmamak için mi? Mezarlar ölümün belleksizliğine karşı koymak için diktiğimiz işaretlerdir!
Belleğin Kış Uykusu, Mehmet Eroğlu (Sayfa 103)
Zaten acı ölümün yaşayan biçimi değil mi ?
Sevgi tembeli! Ne demekti bu? İnsan neden sever ?
İrademizin hükmetmediği tek yaşam benzeri şey rüyadır; bu yüzden en özgür olduğumuz zaman da rüyalarımızdır...
"Ben, varlığı hazzın ipliğinden dokunmuş insanlardan hoşlanırım.."
Edebiyat, hayattan ve insandan söz etmek demektir. Daha doğrusu, hayat edinirken yazgısını değiştirmeye çalışan insandan...
"Sadece Tanrı için geçmiş ve gelecek önemsizdir. Neden mi ? Çünkü Tanrı zamansız bir evrende sürdürür hükmedici varlığını. Ama bizimki gibi sonlu yaşamlar için geçmiş bir zorunluluktur. "
Edebiyat bize yaşamadığımız, yaşayamadığımız ya da yaşayıp da farkına varmadığımız hayatlar hediye eder.
Bellek silinemez ve asla yok edilemez! Sadece unutkanlığın zarı, anıların ışıldamasını engeller. Sonra bir darbe gelir ve o zarı parçalar. Hatırlamak budur...
Kim size mutlu olduğunu söylüyor ise ona kuşku ile bakın. Çünkü bilinç, mutluluğu sona erdiğinde algılar.
