Mizah dünyasının Cem Yılmaz’dan sonraki süperstarı Alpay Erdem’in, Uykusuz dergisindeki kendini anlattığı “BEN” köşesinin ikinci cildi... Metroda o kadar güldüm ki bi çokların kitabın adına bakıp “ben de alam ben de gülem” bakışlarına şahit oldum.
Alpay Erdem’in kuşlardan bukelamuna, bisiklet gezilerinden köy yaşamına, arkadaşlarından hayali kuzenine yazdıklarını okuyunca mutlaka kendinizden bir şeyler bulacaksınız demek isterdim ama büyük olasılıkla bulamayacaksınız çünkü bu adamın eşi benzeri yok. Şöyle bir şeyi başka kim yazabilir bilmiyorum:
*Hayvanlar konuşabilseydi onlardan çok şey beklerdik. Ne bileyim, en azından bir iki kitap okumalarını beklerdik. Bizimle konuşurlarken kelimelerini özenle seçmelerini beklerdik. Karakterli olsunlar isterdik. Ekmek yedikleri tasa sıçmasınlar isterdik!.. ki baya bildiğin öbek öbek çok afedersiniz. Ne bileyim, bakkala gönderirdik mesela. Sır tutmalarını beklerdik. İkiyüzlü olmalarını hiç istemezdik. Bilemedim. Hayvanlar konuşabilseydi onları kendimizin olmadığı kadar insan yapmaya çalışır ve iğrenç bir dünyanın kapılarını aralardık. Böyle iyi. Konuşmasın hayvanlar. Hapse atardık. Off, neler yapardık. Gizemli dünyalarının içine ederdik. İyi böyle. Konuşmasın hayvanlar. Okula gönderirdik. Yarıştırırdık. Benim tavşanım Hasibe’nin tavşanından daha iyi bir okulu kazandı falan diye konuşmalar yapardık. Bilemedim. İyi böyle.
