Bugün okurken sıkılmadığım şiirleri ile Özdemir Asafı konu almak istiyorum Samimi ve sıcak üslup ile yazılmış dizeler. Özdemir Asaf, aşkı yalın bir dille okuyucuya aktarmış. Bir felsefe tartışmasının şiir hali sanki. Ve tüm Özdemir Asaf seven okurların okumasını tavsiye ederim ve keyifli okumalar dilerim.
-Gelmesen önemli değil, gelsen önemli olurdu.
-Hep ben bir şeyden, bir yerden, bir kimseden uzaktaydım...
-O iyi adamlar
o iyi atlara
bindiler ve gittiler.
-Vallahi ölenler mi, kalanlar mı,
Bilmiyorum, kim yasta.
-"Sil ağzının kenarını yine gülüşünde cennet akıyor."
-Bıktım dışıma gülümsemekten.
Normalde şiir ile pek aram yoktur ama bu tür ile tanışmamda bu kitabı okuyarak başlamakta iyi yaptığımı düşünüyorum. Özdemir Asaf'ın ara ara internette gördüğüm şiirlerini okumuşluğum vardır. Bu kitapta farklı olarak şiir dilinin değişik olduğunu gözlemledim. Tabii ki her şiiri farklı yaşanmışlıklarla yazılmıştır ancak bazıları anlamsız bir tekerleme gibiydi. Buna rağmen çok haklı bulduğum ve kendimi şiir ile bağdaştırdığım şiirleri de oldu. Şiir sevenlere tavsiye edilirr.
Şiirlerinin ciddi bir kısmı bu kitapta bulunmakta. Daha önceden bütün şiirlerinin derlendiği bir baskıyı okumuştum. Tarzını daha çok sevdiğim, fiillerini “seveyorlar, geleyorlar” şeklinde çekilmediği şiirlerden eser milyarda var.
Oysa benim Özdemir Asaf’ın en sevdiğim yönüdür kelimelerle şiirlerine ruh üflediği ifadeleri. Açık havada, eli cebinde yürür, yüzünde mutlu ve alaycı bir tavırla, arşınlar yolları, güzellikleri, farkındalıkları…
Özdemir Asaf okumaktan en keyif aldığım şairdir. Bu yüzden her şiiri güzeldi ancak kitabın son sayfalarındaki “adsız şiirler” kısmı özellikle okumaya değer.
