Aslında, yakınımızda olan ve anneleri tarafından sevilmeyen yetişkinler (aslında büyü-ye-meyen çocuklar ) bütün hayatlarını, dünyalarını bu sevgisizlik üzerine kurarlar. Peki ya insanlar hem kendileri mutsuz bir hayat sürerken çevresi nasıl etkilenir, neler düşünür, nasıl bir anlama algılama yapısı oluşur? İşte Esra Ezmeci bize bunu kurgu ya da uyarlanan bir romanla önümüze seriyor. Her sayfanın sonunda merakla bekliyorsunuz bir sonraki sayfayı.. Romana can veren Ezgi ve Tülin Hoca mesleği psikiyatr olan iki meslektaş. Aynı zamanda Ezgi, Tülin Hoca’nın önceden öğrencisi ve yaşadığı bütün travmaları, geçmişini bilmekte.
Fakat Tülin Hoca “terzi kendi söküğünü dikemez” misali kızıyla olan sorununu gideremeyen bir psikiyatr. Romanın sonunda her şeyin rayına oturması bir tek Tülin Hoca’nın kızı ile sıkıntısının düzelmemesi beni üzdü. Belki de psikiyatrların bilinçaltında kendi yakınlarını iyileştirmek diğer insanları iyileştirmekten sonraki sıradadır. Bir de romanın son bölümü tam güzel bitiyor derken Ezgi’nin yine suçlanarak bittiği bir bölümdü. O kısımda çözüme kavuşmalıydı diye düşünüyorum. Herkesin okuyabileceği, anlayabileceği bir roman.
Tavsiyemdir..
