Benim De Söyleyeceklerim Var! Umut Sarıkaya
-
Baskı Tarihi:2005
-
Sayfa Sayısı:246
-
ISBN:9786054173105
-
Yayınevi:Mürekkep Basım Yayın
-
Kitabın Türü:
Umut Sarıkaya'nın espri tarzından ve karikatürlerinden hoşlanıyorsanız kesinlikle okuyun. Kitabı okurken ciddi ciddi gülüyorsunuz. Hani öyle tebessüm falan değil baya kahkaha atıyorsunuz. Umut Sarıkaya'nın hayatından yaptığı tespitler, anılar ve birkaç mektuptan oluşan bir kitap. Ha tabii ki hayatından tespit, anı deyince gerçekçi bir şey beklemeyin. Gayet komik, eğlenceli bir kurgu. Gülmeye ihtiyacım olan bir zamanda ilaç gibi geldi.
Kafanızı boşaltmak ve ağır kitapların verdiği doluluktan arınmak istediğiniz de ve toplu taşıma da, yolcuklarda okuyabileceğiniz eğlenceli bir kitap.
Uykusuz'da yayımlanan yazıların derlenmiş hali. Bazı öyküler gerçekten çok komik. Hiç sıkılmadan okumuştum. Şimdilerde "Naber" dergisinde okuyoruz kendisini. Adam neye nasıl kızdıysa tek başına 60 sayfa dergi çıkarıyor.
Günlük hayatta yaşanan anlamsız olayları bel altına vurarak anlatmaktan başka birşey ifade etmedi bu kitap benim için. İçerisinde fazlaca küfür mevcut ve komik hiçbir yanı yok. Ilk 30 sayfadan sonra okuyucuyu sıkıyor. Zaman kaybı yaşamak istemiyorsanız tavsiye etmiyorum.
Kitaptan 28 Alıntı
O an anladım ki o bir cnbc-e, ben ise flash tv'ydim. O "Ustalara Saygı Kuşağı" ben "Türkü Bacı" programıydım. O anda ilişkiyi kafamda bitirip, çökeleğimi bulgurumu alıp eve geldim.
Benim De Söyleyeceklerim Var!, Umut Sarıkaya
Hayatım boyunca kendimi bir yazar, bir şarkıcı, bir düşünür, ne bileyim bir sanatçıyla özdeşleştirmek istedim. Kendisini her televizyonda gördüğümde, eserleriyle her karşılaştığımda "Hah ! Tam benim kafamdan birisi... Hah ! Aynı benim gibi birisi..." diyebileceğim birisiyle karşılaşmak istedim. Ama kısmet değilmiş, böyle birisi şimdiye kadar karşıma çıkmadı. Aslında yalan söyledim. Hiçbir zaman kendimi özdeşleştireceğim birisini aramadım. O zaten her zaman yanı başımdaydı. Ama ne yazık ki bu durumdan çok fazla utanıyordum. Bir süre ona uğramamaya, yanına yaklaşmamaya, ondan kaçmaya çalıştım ama olmadı. En sonunda gerçeği kabul etmeye karar verdim. Ben diğer insanlar gibi yaşamımı, hayata bakış açımı Jim Morisson, John Lennon ya da Dostoyevski'yle özdeşleştirmiyor, kendimi onlar gibi göremiyordum. Ben ne yazık ki köşedeki sokaktaki, BİM marketiydim.
"Ne zaman hayata karşı umudumu kesip, kendime kıymaya çalışsam hemen teybe Bulutsuzluk Özlemi’nin ”Yaşamaya Mecbursun” kasedini koyup hayata dönerim ben. Her seferinde ”Doğru diyo lan yaşamalıyım” diyerek vazgeçerim bu deliliğimden. Böyle böyle kasedin çıktığı 1996 yılından beri hayvan gibi yaşıyorum. Sen de yaşa! Pişman olmayacaksın. Tıs tıs diye nefes almak çok güzel. Yumruğunu sıkıp ”Hmm demek kalbim bu kadarmış” demek çok güzel."
"Gözlüklerini artık takmıyor musun?" diye sordu bana. Dışarıya bakarak "Hayır" dedim. "E görebiliyor musun peki böyle?" diye arsız gibi sordu. "Yeterince çirkinlik gördüm, bundan sonra görmesem de olur. Hem ben bazıları gibi mutluluğu uzaklarda aramıyorum, yakınımdakiler yetiyor bana"
"Ben ne kadar kurtulmaya çalışsam da, ne kadar aradığım huzuru yalnızlıkta bulduğumu anlatsam da birileri mutlaka benden bir şeyler bekliyor, bir şeyler istiyor ya da istemeye yelteniyordu."
Herkesin matematiğe veda ettiği bir an vardır. Kiminin ilk x'i, y'i gördüğünde, kiminin ilk karekökü gördüğünde beti benzi atar.Kimi de limit ve türevle karşılaştığında “Sanırım bu iş buraya kadar” diye içinden geçirir. O olmayan, “işe yaramayan” kavramları zihninde zaten zar zor bi yere oturtabilmişken, şimdi de onlara yeni kavramlar eklenmiştir.
Matematikten anlamadığınızı kemiklerinize kadar hissedersiniz. Hocanın anlattığı fog(x)’lere, Z’lere, cot(x)’lere büyük bir ciddiyetle bakarken beyninizin içinde tridi efekti ile yapılmış bir bebek neşeyle dans ediyordur. Anlatılanların kafanızın içinde hiçbir karşılığı yoktur, resmen bi bok anlamıyorsunuzdur.
” 'Kağıt mendiller…' diyerek cebimden bi tomar çıkardım ve sevdiceğime gösterdim. İşte bize dayatılan hayat da tıpkı bunlara benziyor. Kullan, işini görsün ve at, unut onu, sonra yenisini alırsın. Bireyin topluma yabancılaşmasının ilk adımı olan tüketim toplumunu çok güzel özetliyor bu mendiller. Ben var ya, bu tüketim toplumu hadisesinin orta yerine sıçayım sevgilim. Dev şirketler insanları sürekli tüketime sevk ediyor. Ve bizim yapabileceğimiz hiçbir şey yok. İnsanlar yiye yiye dana gibi götlerle gezer oldu. Ha şişmanladın mı? Kolay, aynı firma sana light ürünler sunar. Markaları da insanlaştırdı pezevenkler. Daha doğrusu insanlaştırmadılar da bize öyle sundular. Korur, baştan çıkarır, yolda bırakmaz, güven verir, kıskandırır. Sanki ürün değil bizim mahalledeki Sebahattin abi, öyle mükemmel bir insan evladı sanki.”
"Sen Efe'nin arkadaşısın dimi?" dedi. Başımı sallayarak onayladım. "Efe anlatmıştır biz ayrıldık onla" dedi. "Vay be ben evde oturup kalemle mandalina liflerini tırnaklarımdan sökerken insanlar neler yaşamış" diye içimden geçirdim ve acı acı gülümsedim. "Efe'yi dedem de sever, yakışıklı, zengin çocuk, beni sevsene" demek istedim, diyemedim.
Aşık olduğum zaman çok güzel kızlara aşık olurum. "Niye aşık oldun", "çünkü çok güzel" işte bu kadar basit.
"Gel" dedim "Gelmem" dedi, ben de "Gelmezsen gelme" dedim.
