Kitabımızın geçtiği mekan, fabrika ve çöp yığınlarıyla çerçevelenmiş çöpten şehir Çiçektepe. Çiçektepe adıyla tezat olacak şekilde; çiçeklerin açmadığı, havanın pustan temizlenmediği, suların mavi siyah aktığı, yaraların asla kabuk bağlamadığı bir mahalle. Sakinleriyse çöp insanlar. Hepsinin isminden önce lakabı geliyor. Kitap boyunca herkes üç beş sayfalığına çöpten mahallenin sahnesine çıkıyor. O karakteri ucundan kıyısından tanıyor, akabinde bir başka karaktere geçiş yapıyoruz. Çiçektepe'nin çöp kokulu, makine sesli mahallesinde olaylar da durulmuyor. Bir fabrikada direniş bitti mi, diğer fabrika işçileri ayaklanıyor. Muhtar seçimleri duruldu mu, belediyeden yıkım emirleri gelmeye başlıyor. Güllü Baba'nın ardı arkası kesilmeyen kehanetleri (!) bir bir gerçekleşiyor. Çocukların yaraları kabuk bağlamıyor. Kadınların yaraları kabuk bağlamıyor. İşçilerin sesleri duyulmuyor.
Kitap büyülü gerçeklik akımı ve di'li geçmiş zaman kipiyle yazılmış. Bu kitapta gerçeklik, gerçek hayatın akışında ama gerçeküstü, masal kıvamında anlatılıyor. Ancak mış gibi değil. Çünkü bunlar masal değil. Bu bakımdan yazarın olayları masalsı bir üslupta ancak di'li geçmiş zamanla ifade etmesini sevdim. Gerçekliğin gerçek dışı bir şekilde ele alınması fikrini de seviyorum. Yazar da anlatmak istediklerini bence gayet etkileyici bir şekilde dile getirmiş. Bu tarzı seviyorsanız kitaba şans verebilirsiniz.
