Thomas, "Seninle kütüphanede ilk karşılaşmamızdan bu yana seni seviyorum,"dedi. Chelise,nin dudaklarına parmaklarıyla dokundu. "Seni sevmeme bir izin versen."
Suzan, "Yine de güzel bir his, değil mi?"
"Ne?"
"Sevilmek"
Chelise bir an tereddüt etti. "Evet." Kendini hiç bu kadar tuhaf hissettiğini hatırlamıyordu.
Thomas'ın bu yönünü şimdiye kadar çok az kişi görmüştü. Çoğu insan için o artık iç gözlem yapan bir filozofa dönüşmüş büyük bir savaşçıydı. Ne var ki burada çölde yavaş yavaş aşık Thomas haline geliyordu. Suzan gülümsedi. Onun bu gizli yönü daha çok hoşuna gidiyordu.