Jack London' dan okuduğum ikinci kitap. Martin Eren'i çok sevmiştim. Bu kitabı da beğendim. Her iki kitapta da ağır bir şekilde yaşama içgüdüsü ağır basıyordu. Kitap akıcı bir şekilde ilerliyor sadece ilk kısımlar biraz yavaş ilerliyor.Kitap kamp yapan kişilerle başlıyor sonra kamp yapan kişileri kurtların saldırması ile Beyaz Diş'in hayatına evriliyor. Aslında o kayak yapanlar ile Beyaz Dişin bir bağlantısı olacak diye bekledim Kitapta tasvirler çok güzel sembolize edilmiş. Güçlü ve zayıf, iyilik kötülük, sevgi ve sevgisizlik kavramlarını olayların içinde net bir şekilde görüyoruz.
Beyaz Diş'in doğumundan, yaşadığı zorluklardan, içselleştirdiği kötülüklerden, tanrılarından ve en sonda sevgiyle tanışması lakin türüne özgü davranışları da unutmamasını çok güzel anlatıyor. Sanki hayvanlardan ziyade insanların yapmış olduğu kötülükler, doğanın kanunu anlatılıyor. Kitap net bir şekilde beyaz ya da siyah ortası yok. Beyaz Diş'in annesine yanına gittiğinde annesinin onu tanımaması, bağımlı olmaya alışması, yabana kaçıp tekrar sahibine geri gelmesi, onu dövüştüren sahibinin çok kötü dövmesi, ve Beyaz Diş' in vefalı olması bağlı olması ve yapılan kötülüğü unutmaması beni bu durumlar çok etkilemişti.Sonunda sevgi ve merhametin kazanması mutlu etti beni.
