Kitabın sakin bir ilerleyişi vardı ama bu beni rahatsız etmedi. Aksine, sırf kitap hareketlensin diye gereksiz entrikalara girilmemesi, ortaya çıkan klişe durumların abartılmadan çözülmesi ve karakterlerin birbirlerini yok yere yanlış anlamayıp konuşarak sorunlarını halletmesi hoşuma gitti.
Mac'in mesleği olan fotoğrafçılıktan sıklıkla bahsedilmesi de benim için sorun olmadı. Çok detaylı bahsedilse sıkılırdım belki fakat bence mesleği hakkında verilen bilgiler dozundaydı. Hem bu bilgiler sayesinde Mac'in mesleğine olan bakışını ve hislerini de anlamış oldum.
Karakterleri de sevdim. Mac'in korkuları vardı ve bu korkuları yüzünden yanlış adımlar attığı zamanlar oldu. Ama ilerleyen zamanlarda korkularına rağmen bir şeyler için emek vermekten kaçınmadı. Carter ise inanılmaz sevimli, iyi niyetli ve nahif biriydi. Utangaçlığı, ne yapacağını bilemediği zamanlarda bunu açık açık söylemesi, şiddet yanlısı olmaması ve sevdiği kadın için uğraşması çok güzeldi.
İkilinin ilişkisini, birbirlerine benzememelerine rağmen bu kadar iyi anlaşmalarını ve sesli mesajlar yoluyla yaptıkları konuşmaları da çok sevdim. Özellikle Carter'in, üzgün olduğu için Mac'i yürüyüşe çıkardığı sahneye bayıldım.
Mac'in en yakın arkadaşları ve iş ortakları olan Parker, Emma ve Laurel'i çok sevdiğimi de söylemeden edemeyeceğim. Bu dörtlünün çok güzel bir dostluğu vardı. Hepsi Mac'in ilişkisi konusunda mantıklı ve destekleyici davrandı. Özellikle Cornie mevzusuna gösterdikleri tavır harikaydı.
