bu kitabı üçüncü okuyuşum. her okuyuşumda, farklı yaşımda farklı şeyler anlamanın zevkine vardım çünkü. Dostoyevski'nin karakterleri ilmek ilmek işlediği kitabın kısaca özeti; anlatıcı nastenka'ya aşık olur, nastenka'nın onu bırakıp giden adamı sevdiğini öğrenir, ona yardımcı olarak adama mektup gönderip cevap beklerler. cevap uzun süre gelmeyince nastenka u dönüşüyle yazara şans vermek ister, diğer adam gelince de onu bırakıp gider. ilk okuyuşumda Nastenka'ya hak vermesem de onu bir tık anlamıştım ve sevginin çaresizliğine düşmüş biri olarak görmüştüm. şimdiyse Nastenka'nın acımasızlığı yüzünden hayalperest anlatıcı yerine ağlayasım geliyor, anlatıcı her ne kadar onun halen daha üzülmesini istemiyorsa ben de o kadar yerin dibine girmesini istiyorum. halen daha iyi olmasını isteyen bu kadar naif bir karakteri nasıl yarı yolda bırakır? yine sinirlendim. çünkü hiç kimsenin başka birinin yerini doldurmak için yine başka birisini umutlandırmaya ve aldatmaya hakkı yok...
teşekkürler iyi günler.
