dostoyevski nin o donemindeki hayatindaki gibi beyaz geceler'in hayalci kahramaninin hayatina henuz hicbir kadin girmemis hikayede; ama kente coktan sevdalanmis.
yalnizdir.
kalabalikta tek basinadir belki, ama kenti benimsemis, onunla kaynasmistir.
caddelerini en kucuk ayrintiya varincaya kadar tum kanallarini ezbere bilir. uzun yuruyuslere cikar, kafasinda tasarladigi ama henuz hicbirini yazmadigi romanlari duslerken, bir uyurgezer gibi alanlardan, koprulerden gecer, korkulara yaslanip fontanka kanali'nin durgun suyuna ya da eger mevsim kissa neva'nin kar tutmus, donuk gunesin yansidigi parlak yuzeyine kafasını kaptırır gider.
'onlar beni bilmez' diye dert yanar nastenka'ya 'ama ben onlari tanirim, hem de yakindan tanirim.'
bu sozler genc yazar adayinin agzindan cikmis gibidir, hayalci kahraman kisiliginde dostoyevski gozlem gucunu, duygularini, baskentteki yalnizligini, sevme ve sevilme istegini yansitmistir.
kendini hem asagilik hem ustun gorme egilimininden, ileride tum roman kahramanlari duygusal karmasalariyla nasibini alacaktir.
