Artık türkülerimiz belki de hiç söylenmeyecek,semahlarımız dönülmeyecek,dostlar,canlar,erenler bir yürek olmayacak.Usumuz,geleneğimiz,göreneğimiz,ağacın tomurcuklanması,yelin esmesi,insanın doğması büyümesi,ölmesş üzerine düşüncelerimiz,duygularımız bilinmeyecek,anılmayacak.
..............namımız insan soykatınca söylenmeyecek.
Yerleşik düzene geçmemek için direnen Yörüklerin hayatını acı içinde okuyorsunuz.Yaşar Kemalin o şiirsel anlatımı,o kaleminden süzülen inciler gözünüzden düşer gibi okuyorsunuz.Bir kültürün acımasız ekonomik ve siyasal politikalar yüzünden nasıl yitip gittini okuyorsunuz.İçim yandı okurken.İlk defa Yaşar Kemal okudum.Sanırım işk fırsatta diğer kitaplarını da okuyacağım.Beni alıp başka bir dünyaya götürdü.
Sancağın destanı vardır.Yüz yıldır söylemeye utanır oldular.Bir tek söz kaldı o günlerden,o görkemli destandan:Osmanlı bizim yiğenimiz olur.
Yörüklerin mezarı vardır da mezarlıkları yoktur.
Horasandan geldik omuzumuzda uzun şelfeler,elimizde uzun mısri kılıçlar,temreni çelik kargılar.Gururlu,onurlu,ezilmemiş,göç eden,bir sel gibi bent tanımadan akan,aşılmaz dağlar aşan,gidilmez yollar giden,ordular bozan,kaleler yıkan.Bir konuk gelince diz boyu halılar seren ayağının altına
Asıl azmaz,yol tezikmez.Osmanlının belası aslının azmasındandır,yolunun tezikmesindendir.Ala gözlü Türkmenin ahını alan ,azmış Osmanlı sonuna kadar tahtında kalabilir miydi?
