Betimleme sanatının en usta yazarı tartışmasız Yaşar Kemal. Bu kitapta da yine ustalığını konuşturmuş. Geçen zamanla beraber değişen devir ve yokolmaya yüz tutan bir yörük kültürü. Çaresizlik içinde yaşama savaşı veren, bir zamanın heybetli yiğit insanları ve para hırsı ile gözleri hiçbir şey görmeyen yozlaşmış insanlar, insancıklar.
Kitap baştan sona hüzün dolu. Bu hüzün kimi zaman küçük bir çocuğun düşlerinde, genç bir kızın sabrında, yaşlı bir adamın düşüncelerinde, bir beyin çaresizliğinde, bir grup insanın tükenmeye başlayan umutlarında. Yaşar Kemal kitaplarındaki en sevdiğim şey hikayeyi gerçek hayatla bir tutması. Kişileri olayları olduğu gibi anlatması. Mesela birçok yazar gibi gereksiz biçimde köylü ve köy yaşamını övmektense, onu hem iyi hem de en kötü yönleriyle anlatması. Tek derdi yaşama savaşı olan yörük insanlarının, iş dilek dilemeye geldiğinde ne kadar ikiyüzlü olduğu da yazarın anlatımında tarafsız üsluba örnek olabilir. Kitapta akıllara kazınan birçok anekdot var aslında. Öylesine insanın içine işleyen bir kitap. Alışılmış üslubun dışında hikâye betimlemelerden daha ön planda bu sefer. Gerçekten etkileyici bir kitap.
