Sözcüğün yaşamla bir bağlantısı yoksa, kalbi atmayan bir ceset gibi üstünkörü, mekanik, özensiz, yürekte hissedilmeyerek, içinde bir anlam taşımadan söylenir.
Yaşayan sözcüğün ise içi doludur. Kendine özgü belirli bir yüzü vardır ve doğası nasılsa öyle kalmalıdır.