Bir bahçe düşü kurmadığım zaman olmuyor neredeyse. Bir bahçe evet, şöyle korunaklı, küçücük. Kıyısı boyunca renk renk ortancalar köpürecek Duvarın üstünden morsalkımlar sarkacak baharda. İlla ki çelimsiz de olsa bir erik olacak, bir ayva, bir cam . Erik ağacı, kış biter bitmez ilkyazı müjdeleyecek. Sonra nisan geldi mi ayva, 'bak iste, yaz geliyor' diyecek. Çam, dağların kokusunu anımsatacak durduğu yerden. Bir küçük leylak ağacı köşede, buram buram kokutacak çiçeklerini. Sonra bir kösesinde el kadar bir toprağa maydanoz, kıvırcık, soğan, biber ekeceğiz. Küçücük bir bahçe işte, içinde gezinip sokağın kirinden arınacağız Bahçe nedir ki zaten, bir kaçış ve sığınma yeridir... Toprakla haşır neşir olduğun, içinin karasını döktüğün, yeğnelip kuşa döndüğün korunak. Ne diyordu Dağlarca bir şiirinde: "İnsan sokakta olmayabilir / bazı garip vakitlerde / muhakkak bahçelerdedir."
Mavisini Yitirmiş Yaşamak'ın, Günlük Güneşlik Şarkılar'ın, Günsarısı'nın, Periyi Uyandırmak'ın yazarı Ali Çolak,'Bir Bahçe Düşü'nde' korunaklı bir bahçe', hülyası kuruyor. Aşık olunan, dost bilinen ağaçlardan söz ediyor. Ve daha başka şeylerden. Otel odası yalnızlıklarından, sabah uykularından, yaz yolculuklarından, sokaklara 'aşk' yazan adamdan .. Kitabın ikinci bölümünde ise yazarın, edebiyatımızın ve yazı hayatının güncel sorunları üstüne yazdığı denemeler yer alıyor. Ali Çolak, okuruna uçup gidenin, parlayıp sönenin değil, ışığı sürekli olanın peşine düşmeyi salık veriyor. Bunu yaparken de denemenin tabiatına uyup yine bir şeyleri sevdiriyor, bir şeylerin tadına vardırıyor.
