Bir Başyapıtın Öyküsü
Henry JamesEn Eski Bir Başyapıtın Öyküsü Gönderileri
En Eski Bir Başyapıtın Öyküsü kitaplarını, en eski Bir Başyapıtın Öyküsü sözleri ve alıntılarını, en eski Bir Başyapıtın Öyküsü yazarlarını, en eski Bir Başyapıtın Öyküsü yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bir gün ona "Marian, kalbin nerede senin?" demişti (öylesine konuşurmuş gibi elbette).
"Nerede mi... nasıl yani?" demişti Bayan Everett.
"Sabahtan akşama kadar seni düşünüyorum. Seni birleştirip parçalıyorum, insanların harflerden sözcükler oluşturduğu oyundaki gibi. Ama bir harf eksik kalıyor hep. Elimi kalbine koyamıyorum."
Sayfa 42 - Can YayınlarıKitabı okudu
Bir gün ona "Marian, kalbin nerede senin?" demişti ( öylesine konuşurmuş gibi elbette).
"Nerede mi... nasıl yani?" demişti Bayan Everett.
" Sabahtan akşama seni düşünüyorum. Seni birleştirip parçalıyorum, insanların harflerden sözcükler oluşturduğu oyundaki gibi. Ama bir harf eksik kalıyor hep. Elimi kalbine koyamıyorum."
"Marian," dedi, "beni aldatıyorsun." Marian onun ne demek istediğini biliyordu; kendisinin nişanlılıktan çok sıkıldığını biliyordu ve her ne kadar Young ve King'le yaşadıkları konusunda pek suçu olmasa da, Baxter'ın bunu ağır bir sadakatsizlik olarak gördüğünü de biliyordu. Bir darbe indiğini ve nişanlarının açıkça bozulduğunu hissediyordu. Yarım ağızla söylenecek bahanelerin veya inkarların Stephen'ı tatmin etmeyeceğini, kendisininse ona ancak bunları sunabileceğini biliyordu. Söylenecek böyle yüz laf bile tek bir kusursuz itirafın yerini tutmazdı. Bu yüzden "geleceğini" kurtarma çabasına hiç girmeden (çünkü artık umurunda değildi) sadece vakarını korumaya çabaladı. Doğal ve yarı-alaycı soğukkanlılığı vakarını korumaya şimdilik yetiyordu. Ama bu kaba sakinlik Stephen'ın hafızasına kalpsizlik ve sığlık olarak kazındı ve Marian'ın gerçek bir saygınlık ve değer kazanma çabalarına en azından orada etkisi hiç geçmeyecek bir darbe indirdi. Marian genç adamın kendisini sorguya çekme ve hayatına karışma hakkını inkar etti; onun nişanı bozma önerisini de az çok bekliyordu. Gözyaşlarının basit mantığını kullanmayı bile reddetti. Bu koşullar altında görüşmeleri pek uzun sürmedi elbette.
"Başka bir şey olmaya kalkmamız çok aptalcaydı
zaten." "'Aptalcaydı, evet. Ama güzel bir aptallıktı."
"Hoş gelmeyen kısımlar için üzgünüm...Ben gerçekçiliği severim; bunu anlamış olmalısınız." "Sizi destekliyorum; bu gerçekçiliği yakalamak için
kullandığınız çeşitli katı yöntemleri ne kadar övsem azdır. Ancak gerçekçi olmak için acımasız olmak şart değil ... gerçeği bire bir yansıtmaya çalışmak şart değil."
Tam çıkarken ressam, Lennox onu holde karşıladı. ""Kendime bir anıt diktim.*" dedi ressam, "bitti. Gidip istediğiniz kadar bakın.
(*Puşkin'in bu adı taşıyan şiirine gönderme yapılıyor. Şiirin ilk dizesi, "Kendime bir anıt diktim.")
''Ama ah! Kalp nerede?" diye haykırmıştı içinden. Bir gün ona "Marian, kalbin nerede senin?" demişti. "Nerede mi... nasıl yani?" demişti Bayan Everett. "Sabahtan akşama kadar seni düşünüyorum. Seni
birleştirip parçalıyorum, insanların harflerden sözcükler oluşturduğu oyundaki gibi. Ama bir harf eksik kalıyor hep. Elimi kalbine koyamıyorum." "John, " demişti Marian zekice, "kalbim sözcüğün
tamamı. Kalbim her yerde." Bu sahiden doğru olabilir. Bayan Everett kalbini
ayrım gözetmeksizin bütün organizmasına yaymıştı, doğal olarak da kalbinin asıl bulunması gereken yerde biraz boşluk oluşmuştu.
Ama bir sevgili kuşkulanmaya başladı mı istediği zaman duramaz. Marian'a eskisi gibi inanmaya, onun sözlerini tereddütsüz doğru kabul etmeye içtenlikle çabalasa da, süregelen bir güvensizlik ve hoşnutsuzluk dürtüsünden kurtulamıyordu bir türlü. Büyü bozulmuştu ve büyüleri onarmak olanaksızdır.
"Sanırım haklısın. Beyaz eldivenlerimle dekolte elbisem ve güllerim yüzünden. Albay Mason, bir kadın böyle şeyler giyerse saçmalamaktan başka bir şey yapmasını beklemeyin ondan. Maria Teyze,"