Muammalarla başlayan bir roman. Eski bir sinema artisti. İlyas Bayram ya da Metin Kazak. Hangisini tercih ederseniz. Yılmaz Güney’in Yılmaz Pütün oluşu, Azer Bülbül’ün Subutay Kesgin oluşu gibi. Artık bir sarhoş olarak piyasadan çekilmiş, çekşitli sıkıntılarla boğuşan bir adam. Bir gün bar çıkışı dayak yer ve gerçekten de neler olduğunu anımsamaz. Eski bir kahveci dostu ona bakmaktadır. Adını duyduğu ama kim olduğunu bilmediği birçok düşman edinmiştir. Kasap Tayyar, Kürt Rıza, Laz Dursun, Abbas, Hurşit, Rıfkı...
Polisiye olmamakla beraber oldukça güzel bir kitaptı. Farklı bir okunabilirlik kurgusu, biraz Yeşilçam anımsatması ve samimiyeti derken o klasik Zengin Kız Fakir Oğlan esintisi vardı. Yarıya gelmeden finalini tahmin etsem de tatmin ettiği için serzenişte bulunmuyor, keyifli okumalar, iyi günler diliyorum. Esen kalın efendim..
