Kitabı okurken 'YOK ARTIK!' diye çığlıklar atıp durdum. Yazar ile o kadar çok ortak noktamı keşfettim ki, bir süre sonra ilahi bir boyutun olduğunu düşünmeden edemedim. Benim günlük hayatımda dahi kullandığım bazı cümlelerimiz, disiplini, Beyin Cerrahisi kararını alırken ortak duygumuzun acı olması, burcumuz (Kova), Trabzon Maçkalı olmamız, GATA'da geçmişimizin olması, onun kendi kitaplarına ''Prof. Dr. İsmail Hakkı AYDIN'' benim ise bir zamanlar TUS kitaplarımın başına hep 'Op. Dr. Hüsna ÇAĞILCI' yazmam... doğup büyüdüğüm Suudi Arabistan ülkesinin Mekke şehrinde hastane açması (ben Cidde'de büyüdüm.), stajyerlik dönemimizde hocalarımızın kendi kliniğinde beni de asistan olarak görmek istemeleri, askeri eğitimdeyken bölük kıdemlisi (benim de fakülte hayatım boyunca 4 senelik kıdemlilik/temsilciliğimin olması, dolmakalem kullanmayı huy edinmek... inanın okumayı zor bitirdim. Kitapta en çok fakülte ve Beyin Cerrahisi ihtisasısını yaptığı dönemler hoşuma gitti. Ama en en güzeli kitabın en sonunda, kendinden kendisinin bahsettiği kısımdı. Benim için özeldi. Yolumun kader kısmıyla kendi kendime iliştirdiğim, yuvamdaki ihtisasım boyunca 'ne olursa olsun' diye başlayan cümlelerimin sonunu getireceğimden emin olmamı sağlayan bir başyapıt oldu. Yazara, varlığına ve eserine müteşekkirim.
