“Yeryüzünde benden başka canlı yoktu sanki. Çakmağımı çakmak, derin bir soluk almak bile yersiz, gereksiz, belki de sakıncalı bir gürültü çıkarmak olacaktı. Tam sessizliğe saygı duymanın çağdaş mı, çağdışı mı olduğunu çözmeye çalıştığım sırada, en beklenmedik ses deldi sessizliği. Brahms’ın keman konçertosunun ilk yumuşak notaları yükseldi karanlığın içinden.”
Sayfa 14