Bir ara sanki bütün kitabı alıntılayacakmışım gibi bir hisse kapıldım çünkü okuduğum her satır, bir öncekinden veyahut öncesinde alıntılamış olduğumdan daha az ilgi çekici değildi. Ama bir yerde durmak gerekiyor tabi.
Bu kitap ve genel olarak 1980'lerin ikinci yarısından 90'ların ortasına kadarki Yalçın Küçük yaratısı, bana kalırsa bugün bile yanına yaklaşılamamış bir yaratıcılık ve cesaret ürünüdür. Mevzular artık eskimiş olsa da bu kitapları okumaktaki ısrarımın temel sebebi budur. Çiller, Demirel, Manukyan vs artık birer nostalji, hatta belki de bundan asır öncesinde yaşamışçasına uzak ve flu figürler olsa da temsil ettikleri değerler üzerinden yazarın vardığı sonuç bana göre çok canlı bir şey. Belki görünürde faşizm bugün 90'lardaki kadar parçalı gibi durmasa da buna teşne olduğu çok açık aslında. Tarihin en büyük oligarşi içi çatışmasına şahit olmadık mı?
Mesele; biz, 90'lardaki 'feda kuşağı' kadar aktif, yaratıcı, kararlı ve yürekli miyiz?
