İncelik ne biliyor musun? Ne renk cümbüşünü parfüm kokusuna satmış bir demet çiçek, ne yapay zamanların dudaklara astığı sahte gülüşler. Ne modern evlerin insansızlığa açılan pencerelerinden komşu kızına hiç duyuramadığımız iç çekişlerimiz, ne karmaşa yüklü caddelerin doğurduğu insan yükü arasında savrulup giden selamlarımız. Ne toprakça yaşlanan, çeyiz sandıklarına dürüp büküp katladığımız göstermelik merhametimiz, ne tek satır yazma, çözüme ortak olma cesareti gösteremeyip dost meclislerinde gidişata salladığımız küfürler. Ne yaşarken elinden tutamayıp ölümüne mekanik ağıtlar yaktığımız insanlık, ne ince bir şişenin dibinden baktığımız, baktıkça boğazladığımız, içtikçe düştüğümüz görmezden gelme yalnızlığı. Ne kendimiz dışında kalanlara uzatamadığımız el, ne karanlık bir şehre bulanık bir ay düşüren korkularımız ne de yüzü içimize dönük küçük bir çocuğun zifire dönmüş gözlerinde kalan karanlık özürlerimiz. İNSANIN, BAŞKASININ ACISININ IÇİNDEN GEÇMESİ, INCELIK.
