Cinsel şiddet, yaşadığımız yüzyılın bütün “çağdaş” görünümüne rağmen varlığını gizleyerek ama yaygın olarak sürdürüyor hâlâ. Tenha sokaklarda, “arkadaşlar” arasında, “sıcak” aile yuvalarında.. yani en beklenmedik yerlerde...
Tikkanen, şiddetin derinlere sindiği; nüfusun yarısının tecavüzden korktuğu; kadının sırf kadın olduğu için aşağılandığı; erkeğin tecavüzden sonra rahat rahat uyuduğu, sokaklarda dolaştığı, işine gidebildiği bu çağda dayanamayıp çığlık atıyor. Öfkesini bastırmıyor, kadınları isyana çağırıyor.
Kadın, yaşgününü kutlamak için müzikli bir bara gider. Erkek, kadını dansa kaldırır, içki ısmarlar ve “bütün kadınlar bundan hoşlanır” diye tecavüz eder. Kadın, “nasıl olsa bir işe yaramayacak” diye polise gitmez. Ama hiçbir şey olmamış gibi de yaşayamaz. Zorlanmanın, aşağılanmanın utancını kabullenemez. Aşağılayanı aşağılamaya, celladı “kurbanlık duygusu” ile tanıştırmaya, edinilmiş rollerin ortadan kalkması için şimdilik rollerin ters yüz edilmesinin zamanının geldiğine karar verir; intikam ister...
Kurban isyan eder...
