Okullarimizda basarili ögrenciler mutlu azinlik, basarisiz ögrencilerse mutsuz çogunluktur. Okulda hep basaridan bahsederiz. Ögretmenler basarili ögrenciyi sever, bu ögrencileri ödüllendirir. Bu basarilarini överek ve biraz da abartarak göklere çikarirlar. Basarisiz ögrencilerini ise hiç sevmezler. Bir sinifta 30-40 ögrenci oldugunu varsayalim. Her dönemde bu ögrencilerden sadece %20'sinin çok basarili ve % 30'ununda normal basarida oldugunu varsayalim. Ya geriye kalan %50'sinin n'oldugunu hiç soran var mi? Yok! Elbette basariyi ögretmenlerin sevdigi kadar anne babalar da sever. Herkes sever basariyi. Çünkü basari mutluluktur, huzurdur ve güven verir insana... Ayrica basari üretkenliktir. Basarisiz ögrenciler ve insanlar sevilmez; çünkü basarisizlik umutsuzluktur, güvensizliktir, tembelliktir. Bir sey var ki o da basarisizligin nedenleri hiç sorgulanmaz. Basarisiz ögrenciler tembel teneke diye toplumdan dislanir, hor görülürler. Insanlar onlara is üretmedikleri için güven duymaz. Bu basarisiz insanlarin, ögrencilerin basarisizliklarinin nedenlerini, niçinlerini ve nasillarini kimse merak etmez, hiçbir zaman da sormaz. Oysaki insanlarimizdan ve de ögrencilerimizden basarisiz olanlarin sayisi oldukça yüksektir
