Dostoyevski’nin o okuduğunuzda, kasvetli bir havada intihar etme isteği uyandırdığı kitaplarından biriydi yine başlangıçta. Sonra her zamanki gibi, ana karakterlerinin içindeki merhamet duygusunu da bize yansıttı sokakta gördüğü küçük kızda. İnsan intiharın eşiğindeyken, bir daha dönmeyeceği bir hayat için bile, geride kalanlara üzülüp bir şeyler yapmak istiyormuş. Bu da içimizde, her şeyden vazgeçsek bile, yaşama dair duyduğumuz küçücük umudun hala bir yerlerde var olmasının göstergesi. Dostoyevski okurken, kafamda Marin Marais çalar, arkada hep hüzünlü hüzünlü yağmur falan yağar. O pek olmadı da bu sefer, sanki Dostoyevski de cümleleriyle insan türüne dair o küçük umudunu aktarmış gibi bir yandan. Aslında onun için biraz alışılmışın dışında :) Yine psikolojisini okura çok güzel yansıttığı, ana karakterle okurun bağ kurmasını sağlayan kitaplarından birisi. 10/10
