Bir Gece Markoviç
Ayelet Gundar GoshenBir Gece Markoviç Gönderileri
Bir Gece Markoviç kitaplarını, Bir Gece Markoviç sözleri ve alıntılarını, Bir Gece Markoviç yazarlarını, Bir Gece Markoviç yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Meyve veren vişne ağaçları baharı müjdelemez; meyve veren vişne ağaçları kendisidir baharın. “
Sayfa 329Kitabı okudu
“Bekle,önce üstündeki şu şeyi çıkarmalıyım.”
“Neyi çıkarmalısın?”
“Hüznü.”
Sonbahardı. Gökyüzü, insanların umutlarını görüp bulutlandı. İnsanlar gökyüzündeki bulutları görüp umutlandı. Umutlar bulutlara yüklendi ve onları çatlattı. Su, bu çatlaklardan damla damla yağdı.
Sayfa 165Kitabı okudu
Damarlarımda, artık bir şeylerin olmasını beklemekten başka hiçbir şey akmıyor. Bir gün olsun bir şeylerin olmasını beklemek zorunda kaldın mı? Hayır. Senin gibiler beklemek zorunda kalmaz. Senin gibi insanlara her şey kendiliğinden gelir. Yürüyüşün, konuşman, gülüşün. Ama benim gibi insanlar onlara bir şeyin olmasını isterler. Olduğunda da, ellerinden kaçıverir.
Sayfa 79Kitabı okudu
Anılardan bahsetmek onları ancak eskitirdi, tıpkı rengi solana kadar yıkanan bir gömlek gibi.
Sayfa 32Kitabı okudu
Bazı insanların bu dünyaya yanlışlıkla gelmiş gibi gezindiğini düşündü, sanki her an biri omzundan yakalayacak ve kulağına "Bu da neyin nesi? Seni kim içeri aldı? Çabuk çık buradan" diyecekmiş gibi
Sayfa 16Kitabı okudu
Ya benliğimizle bütünleşmişse?
"Bekle, önce üstündeki şu şeyi çıkarmalıyım."
"Neyi çıkarmalısın?"
"Hüznü."
Zihinlerimiz yaşanmış olsa da her şeyi kabullenmek istemez. Kahretsin! İnsanlar ejderhaları kanatlarından tuttular, tekboynuzlu atları dörtnala koştular, aslan sırtında gezindiler. Öylesine imkansız şeyler yaptılar ki, artık olağanüstü şeyler bile onlar için sıradanlaştı. İnsanın düşüşünün Özgürlük Savaşıyla başladığını söylemek çok cezbedici olabilir, hem de fazlasıyla cezbedici. Sanki bir vatan toprağı onları güçlendirecek ve besleyecek güce sahipmiş gibi, ateşli tutkuları gerçekleşir gerçekleşmez solan bir güce. Sanki gerçekleşmemiş tutkular sonsuza kadar sürecekmiş gibi. Oysa yıllar geçti, duygular, tutkular ve düşünceler de onlarla birlikte geçti. Hücreler öldü ve yerine yenileri geldi. Saçlar döküldü ve yerine her zaman yenileri gelmedi. Yine de insanlar her zamanki gibi yaşamaya devam ettiler. Sanki hücreler ve saçlar hala varlığını sürdürüyormuş gibi. Çünkü eğer öyle değilse, insanlar kendilerini karınca sürüsünün sırtında acı sona doğru ilerleyen bir böcek gibi, onları bir ufuktan diğerine taşıyan günleri durduramayacak kadar çaresiz hissederlerdi.
-Her silah arkadaşım için gözyaşı döken bir çift göz olup olmadığını öğrenmek istedim.
-Neden arkadaşların için dökülen gözyaşları bu kadar önemli? Sonuçta hepsi öldü öyle değil mi?
-Gözyaşı, isimlerinin üzerindeki tozu silecektir.
Bunca yıl üzüm, zeytin, bazen de kayısı yetiştirdim. Bazen tatlı bazen de acı meyve verdi. Bazen olgunlaşmadı ve böceklere yem oldu. Ama bunca yıldır asla bir Yahudi mahsulü yetiştirmedim. Zeytin, zeytin olarak kaldı. Üzüm de ancak bir üzüm olabildi. Kayısı da öyle.
Bebek bir insanın ellerine dokununca daha fazla ağlıyorsa bu, o ellerden istediği şeyi alacağı inancını henüz yitirmediği anlamına geliyordu. Ne de olsa bir insan, istediklerini vermeyeceğine inandığı birinden hiçbir şey beklemezdi.
