Bir Gece Markoviç
Ayelet Gundar GoshenSözler ve Alıntılar
“Meyve veren vişne ağaçları baharı müjdelemez; meyve veren vişne ağaçları kendisidir baharın. “
Sayfa 329Kitabı okudu
“Bekle,önce üstündeki şu şeyi çıkarmalıyım.”
“Neyi çıkarmalısın?”
“Hüznü.”
Bazı insanların bu dünyaya yanlışlıkla gelmiş gibi gezindiğini düşündü, sanki her an biri omzundan yakalayacak ve kulağına "Bu da neyin nesi? Seni kim içeri aldı? Çabuk çık buradan" diyecekmiş gibi
Sayfa 16Kitabı okudu
Ya benliğimizle bütünleşmişse?
"Bekle, önce üstündeki şu şeyi çıkarmalıyım."
"Neyi çıkarmalısın?"
"Hüznü."
Bekle, önce üstündeki şu şeyi çıkarmalıyım.
Neyi çıkarmalısınız?
Hüznü.
Zihinlerimiz yaşanmış olsa da her şeyi kabullenmek istemez. Kahretsin! İnsanlar ejderhaları kanatlarından tuttular, tekboynuzlu atları dörtnala koştular, aslan sırtında gezindiler. Öylesine imkansız şeyler yaptılar ki, artık olağanüstü şeyler bile onlar için sıradanlaştı. İnsanın düşüşünün Özgürlük Savaşıyla başladığını söylemek çok cezbedici olabilir, hem de fazlasıyla cezbedici. Sanki bir vatan toprağı onları güçlendirecek ve besleyecek güce sahipmiş gibi, ateşli tutkuları gerçekleşir gerçekleşmez solan bir güce. Sanki gerçekleşmemiş tutkular sonsuza kadar sürecekmiş gibi. Oysa yıllar geçti, duygular, tutkular ve düşünceler de onlarla birlikte geçti. Hücreler öldü ve yerine yenileri geldi. Saçlar döküldü ve yerine her zaman yenileri gelmedi. Yine de insanlar her zamanki gibi yaşamaya devam ettiler. Sanki hücreler ve saçlar hala varlığını sürdürüyormuş gibi. Çünkü eğer öyle değilse, insanlar kendilerini karınca sürüsünün sırtında acı sona doğru ilerleyen bir böcek gibi, onları bir ufuktan diğerine taşıyan günleri durduramayacak kadar çaresiz hissederlerdi.
Sonbahardı. Gökyüzü, insanların umutlarını görüp bulutlandı. İnsanlar gökyüzündeki bulutları görüp umutlandı. Umutlar bulutlara yüklendi ve onları çatlattı. Su, bu çatlaklardan damla damla yağdı.
Sayfa 165Kitabı okudu