"Yine mi hikâyeler, masallar?" diyerek yüzümü sırıtarak başladım kitabı okumaya istemsizce. Çünkü; hikâye dinleyecek bir halde deyildim. Gerçekten var olan, yaşanılan bir şeyler okumak istiyordum. Her ne ise, kitabı okumaya başladım yine de. Hattâ daha ilk satırlarda, sırıttığım yüzümde bir tebessüm bile belirdi, daha sonra kahkaha bile attım içimden; İvan adında bir aptal(!)ın, yakaladığı şeytanı, şeytanın ona yalvarmasından sonra bıraktığı zaman "Haydi Allah yardımcın olsun." demesi üzerine. Üç dört hikâyeyi böylece bitirdikten sonra geldim asıl meseleye, yani kitabın ismine... "Bir Gencin Dramı"na. İşte dedim, şimdi tam dikkatimi vererek okuyabilirim kitabı. Ve başladım... İki saat sonra bitti kitap, zaten okuduğum üç, dört hikâyeden sonra kitabın yüzde ellisi geride kalmıştı. Kalan yüzde elliyi de bir gencin dramına hasretmiş yazar. Ve şeytan daha önceki hikâyelerde olduğu gibi, burada da hiç boş durmamış; sürekli genç adamı yoldan çıkarmak için çabalayıp durmuş. Mutlu bir hayattan, nasıl iğrenç bir hayata adım atılır öğretmiş okuyucalara işte. Evin, işin, ailen ve çocukların varken, üstüne bir de kendini dünyanın en mutlu insanı sanarken; bir de bakmışsın ki, aslında dünyanın en bedbaht insanına çevrilmişsin. Daha da içler acısı bir durum; bunun farkına bile varmamışsın... Tâ ki, sonradan duyulan pişmanlığın fayda etmeyeceği bir zamana gelene kadar...
Kitabı okumanızı tavsiye edermiyim, etmezmiyim bilmiyorum. Aşırı derece sinir gerginliği içerir. Ama aynı zamanda bir umut, bir ışık var sanki diye diye, her zaman heyecan içinde kalmanızı sağlıyor... Siz en iyisi okuyun...
