Dört kişi var hikâyemizde, kahraman sayılıp sayılmayacakları okuyucuya bırakılmış. Yaşamı düşlerinde sürdürmeyi seçmiş, dik başlı eski zaman bakiresi; dünyaya kaydını bir türlü yaptıramamanın tragedyasını bir imgeye dönüştürerek yadsımaya çalışan hüzünlü palyaço; yaşamla buluşmasına bitişe birkaç kala yetişen geçmişi karışık yalnız kadın; ve doğmak için ölen yaşayamamış yazar eskisi. Birkaç kişi daha var tabii, arada bir görünüp kaybolan: ölüm meleği, şeytan, ölümsüz büyücü vesaire. Ve onlar birlikte, rastlantısal kesişme noktalarında zaman zaman buluşup ayrılarak ya da hiç buluşamayarak, hiçbir şeyin değişmediği, ama her şeyin her an farklılaştığı bir zaman diliminin hikâyesini yarattılar. (arka kapaktan)
.
.
Eski zaman bakiresi Azima, hüzünlü palyaço Bilal, geçmişi karışık yalnız kadın Melek ve yazar eskisi Hektor. Birbirinden bağımsız, apayrı dünyaların insanları olan bu karakterlerin zamansız ve mekansız bir hikâyede birbirlerinin hayatına dokunuşu, dört farklı hikayenin iç içe geçişi..
Öyle tuhaf ve okurken öyle zevkli, sürükleyici bir kitap ki. Engin Geçtan zaten severek okuduğum bir kalem, onun kaleminden dört farklı insanın ruhlarının tahlillerini okuyoruz aslında. Zamansız ve mekansız olmasaydı eğer bu karakterler bir noktada buluşamazdı. Eski zaman bakiresi Azima, Bilal'in izlediği bir savaş filminin içinde duramazdı.
.
Bu kitabı nasıl anlatabileceğimi bilmiyorum. Kısacık bir kitap, okuyun ve büyülenin.
