Banu özyürek'in ilk öykü kitabı. Benimde yazardan okuduğum ilk kitap.
Öykülerin hepsi birbirinden tamamen bağımsız değildi aslında. Hepsi sade, anlaşılır bir dille kaleme alınmış. Sohbet havası vardı diyebilirim. Baş kahramanların her biri de kadındı ayrıca.
Kendimizi bazen dul bir kadının yalnızlığını dinlerken buluyoruz, bazen eşi eve geç geldiği ya da hiç gelmediği için bir kadının nasıl sabrettiğine tanık oluyoruz, bazen de genç bir kızın olgunlaşma sürecinde nasıl düşündüğüne, davrandığına yaklaşıyoruz...
Genel olarak kitapta bir mizah havası vardı. Sadece son öykü diğer öykülere göre farklı kalmış diye düşünüyorum. Son öyküden, son alıntımıda buraya ekleyerek yazımı sonlandırıyorum.
"Boşluğun, karanlığın, bitmeyen bir uğultunun her gece tecavüz ettiği bir çocuktum."
