Bir Günü Bitirme Sanatı
Banu Özyürek
Yorumlar ve İncelemeler
İlk öykü güzel. Diğerlerine ısınamadım.
Öykü kitaplarında mutluluğu değil mutsuzluğu okumaya alışkınız, bu kitap da biraz böyle. Kadın hikayelerindeki mutsuzluğu okuyoruz.
Kitabı pek sevemedim. Yazarın 
Poz isimli, ödüllü diğer kitabını okumadan ilk kitabını da okumak istediğim için okudum.
Aslında kitap güzel başlamıştı, kitaba ismini veren "bir günü bitirme sanatı" öyküsünü çok ilgiyle okudum. Burada ironik&hüzünlü bir dil vardı. Yalnızlık özelinde gelgitler, evham, alınganlık gibi insana ait duygular çok güzel bir kafa sesiyle okura aktarılmıştı.
Fakat sonra sanki üslup da, kalem de, bakış açısı da değişti. İlk öyküdeki ironik&hüzünlü dil sonrakilerde çoğunlukla karamsar bir üsluba dönüştü. Okurken yoruldum.
Bence hayat bu kadar karanlık değil. Bu kadar çıkmaz değil. Bu kadar dip değil. Her karanlıkta bir ışık, her gecenin sonunda bir sabah var. Bu yönüyle bakınca zihnen ve kalben yoruldum, son 2 öyküyü okumadan kitabı tamamladım.
Bir de "özgür kadın" eşittir "anlaşılmayan ve mutsuz kadın" bakışını sevmiyorum. Dediğim gibi, özgür ve mutlu olmak, mutsuzlukların içinde de mutlu olmak ihtimallerimiz olmazsa nasıl yaşarız?
Daha önce 
Otopsi kitabında da aynı ruh sıkıntısını yaşamıştım.
Son bir eleştirim de kitabın bütünlüğü yönünden. Bazı öyküler tek başlıkken bazıları arka arkaya bir kaç başlık. Kitabın tamamı bütün değil, ama kısmen bir bütünlük var.
Bu kitapla ruhumuz uyuşmadı.
