Victor Hugo'nun idam cezası ile ilgili düşüncelerine katılıyorum, idamı desteklemiyorum. Ben de bunun başkalarına ibret değil, insanları yozlaştıran, duyarlılığını azaltan bir ceza olduğunu düşünüyorum ancak bazı noktalarda Hugo'nun romantizminden uzağım sanırım. Mesela her suçluyu iyilikle, güzellikle topluma kazandırabileceğimizi düşünmüyorum, suçluya "ama o da bunları yaşadı" diye bakamıyorum (Tabii ki suçun niteliğine göre değişir bu dediklerim. Tecavüz suçlusuna ama diyemem mesela, katile de "ama ona doğru yolu göstermemiş kimse" demem.).
Tüm bunlara rağmen; idam cezasının gerçekten suçlu biri üzerinden irdelendiği yapıtları her zaman ilgiyle okuyup izlemişimdir. Suçlunun da (romantize edilmeden) çok boyutlu bir insan olarak ele alınması hep ilgimi çekmiştir edebiyat ve sinemada. Bir İdam Mahkûmunun Son Günü de beni çok etkileyen bir kitap oldu. Henüz kitaba giriş yapmadan Hugo'nun yazmış olduğu, idam cezası hakkındaki görüşlerini tüm gerçekliği ve bu yüzden tüm çarpıcılığıyla anlattığı önsözde sorular sormaya, vicdanımı sorgulamaya başladım zaten. Victor Hugo'nun satırlarında o mahkûmla beraber son günlerimi yaşamış gibi hissettim. Adım adım giyotin masasına doğru yürüdüm adeta. Çok etkileyici bir kitaptı.
