Yorum spoiler içerir.
Kitap 2 kısımdan oluşuyor. Birinci kısımda Sâra'nın, bencilliği ve hırsı sebebiyle yaptıklarını ve Homongolos'un hislerine hiç önem vermeden başlattığı oyundan aldığı keyfi okurken ikinci kısımda bu oyunun, zaten derin yaraları olan Homongolos'un hayatına ne denli vurucu bir etki bıraktığını okuyoruz. Tıpkı Kafka'nın ”Sende hiçbir etki yaratmayan şey, benim mezarım olabilir.” dediği gibi, aynı olay Sâra'nın kılını kıpırdatmazken Homongolos'a büyük bir darbe indiriyor. İşin daha da üzücü yanı ise şu: Sâra, ne bu oyunun sonuçlarını görüp pişman oluyor ne de yaptıklarının bedelini ödüyor; Homongolos en korktuğu şeyi yaşıyor ve bunun ağırlığını kaldıramadığı için çok yanlış bir karar alıyor.
Hayatı boyunca yaşadığı zorluklar sebebiyle beni kırık dökük hissettiren Homongolos'un üzüntüsünü de, senelerce aldığı darbelerin üstüne bu kadar ağır bir darbe daha alınca yıkılmasını da eleştiremem. Ama mezarında bile onun için değil, oyununu bitiremediği için üzülen ve “bin bahar görse de taş yeşermez” sözünün vücut bulmuş hâli olan bir kadın için kendisini harcamasına ne kadar üzüldüğümü söyleyebilirim. En son Boyalı Peçe kitabındaki Walter için böyle hissetmiş ve keşke her şey onun için daha farklı olsaydı demiştim. Aynı şekilde Homongolos için de her şeyin daha farklı olmasını canı gönülden isterdim.
