Merhaba size bambaşka bir kitap ile geldim..Bir kadının penceresinden hayata bakmak gerçektenbende çok muazzam uyandırdı..
1975 yılının azgelişmiş Türkiye'sinde geçen bir hikaye.Dönemin şartlarında, istemediği eşi ve hayatı kabul etmek zorunda kalan Filiz'in sözde aydın eşi Bedri tarafından nasıl hastalıklı bir şekilde, devrimci Selim' e yönelişini anlatan bir yasak aşk hikayesi..
Tek derdi evi,mutfağı,çocukları olan,düşünme ve hissetme yetisini kaybetmiş,robotlaşmış insan olma erdeminden uzak bir kadın. Değer vermeyen,sevmeyen,anlamayan,başka erkeklere yol veren ve bunu bilerek isteyerek çekinmeden iğrenç şekilde dile getiren eş(!) Bu aşağılanma ile mutsuzluğun tabanında, en derininde yaşayıp göbek bağı gibi kendine bağlayan kadın!
Ne olduğunu anlamadan birini sevdi.Ilk kez 'ruhu,hisleri' olduğunu hissetti.Ilk kez olamayacağını bildiği halde sımsıkı tutundu..
Sonrası kitapta..
Ne demiş Nâzım Hikmet;
Kimi der ki kadın;
Uzun kış gecelerinde yatmak içindir.
Kimi der ki kadın;
Yeşil bir harman yerinde,
Dokuz zilli köçek gibi oynatmak içindir.
Kimi der ki hayalimdir,
Boynumda taşıdığım vebalimdir.
Kimi der ki hamur yoğuran,
Kimi der ki çocuk doğuran..
Ne o, ne bu, ne döşek, ne köçek, ne ayal, ne vebal
O benim kollarım, bacaklarım, başım,
Yavrum, annem, karım, kız kardeşim
Hayat arkadaşımdır..
