Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat
Stefan ZweigOldest Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat Posts
You can find Oldest Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat books, oldest Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat quotes and quotes, oldest Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat authors, oldest Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört Saat reviews and reviews on 1000Kitap.... Her defasında içinde bulunduğum ruhsal duruma göre, en kötü ve en mutlu ihtimallerin hayalini kurmuştum. Deyiş yerindeyse eğer, her şey hayal edilmişti; karamsar anlarımda kafamda beni geri çevireceğini, çok önemsiz, çok çirkin, çok ısrarlı olduğum için benden nefret edeceğini canlandırmıştım. Senin hoşnutsuzluğunun, soğukluğunun, umursamazlığının olası bütün şıklarını, evet, bunların hepsini tutkulu vizyonların kalıbında kafamdan geçirmiştim ama bunların içinden birini, tek bir tanesini, en korkuncunu, yani benim varlığımı hiçbir biçimde fark etmeyeceğin ihtimalini en karanlık ruh hallerimde, aşağılık kompleksimin en uç noktalarında bile göze almaya cesaret edememiştim.
Ama sonuçta zaman her şeyin ilacı, alınan yaşın da tüm duygular üzerinde özel ve hafifleştirici bir etkisi var. Ölümün yaklaştığını hissettikçe, ölümün gölgesi yolunuzun üzerine simsiyah düştükçe, olaylar gözünüze eskisi gibi batmıyor, derin duygularınıza artık aynı şekilde seslenmiyor, tehlikeli gücünden çok şey kaybettiriyor.
Sayfa 69Kitabı okudu
Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020127.7k okunma
Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020127.7k okunma
Bir Kadının Yaşamından Yirmi Dört SaatStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2020127.7k okunma
Ayaklarının altında bir uçurum açıldığını hisseden biri gibi tutunmuştu bana.
Tuhaf bir şekilde uyuşmuş bu insan ne beni ne de içimdeki kadını gördü...
Kendini tamamıyla kaptırmış hali bir akşam öncesinden daha korkunç, daha feciydi, çünkü onun yaptığı her hareket benim içimde altın zemin üstündeymiş gibi parlayan ve saflıkla içime aldığım öbür resmi öldürüyordu.
Tumturaklı bir ifadeyle ruh, akıl, duygu, acı dediğimiz şeyin ne kadar zayıf, zavallı ve kaygan bir öz olduğunu yeniden dehşetle seziyorum, çünkü bunların hepsi aşırı dozda olsalar bile ıstırap çeken insanı, acılar içindeki bedeni paramparça etmeye yetmiyor, insan düşüp ölmek, yıldırım çarpmış bir ağaç gibi yere yıkılmak yerine, bunun gibi saatleri kanı damarlarında dolaşmaya devam ederken atlatıyor.
Yaşlanmak, artık geçmişten korkmamaktan başka nedir ki.