İçimde bir şeyin yandığını duydum.Yanından geçtiğimiz sefalet beni kuvvetlendirip sağlamlaştırmıştı.Bir başkaldırının doğduğu öfke duygusuydu içimdeki;bu bahtsızlar bütün insanca şeylerin toptan yok edilmesine tanık olmuşlardı, gözlerinin önünde bütün insanca ilişkilerin ,sevgi,nefret,mantık ve mülkiyetin alevler içinde yok olduğunu görmüşlerdi ve bu sefer savaşmak zorunda kaldıkları şey alevler değil,insanların kendisiydi.Batmakta olan bir geminin adamları gibi,sadece hayatlarını devam ettirebilmek için bir başkasını öldürebilecek durumdaydılar.Kız arkadaşlarını kurtarmaya çalışan bir adam ölümün kucağına düşmüştü-üstelik alevlerin değil,kız arkadaşının yüzünden-ve çocuğun biri,kendisini kurtarmak isteyen anasını öldürmüştü; içinde bulundukları ve karşısına geçip savaşmak zorunda oldukları durum-ölüm yada hayat-insanlığın karşılaştığı en temel,en evrensel durumdu.
Hayranlığım "Denizini Yitiren Denizci" ile başladı.Mişima'ya hâlen bu kitabı ile bambaşka bir noktada tartışıyoruz.Bir Maskenin İtirafları ile kendi varoluşu değil de yokoluşunu bu evrende bulunduğu ilk andan sona değin okuyoruz.Çok okuyan bir PriMadonna hayat yolculuğunda yanlış zamanda doğduğu onca askeri ve disiplin çerçevesinde kabuklarını kırmaya çalıştıkça bir Marcel Proust gibi içine gömüldü gittikçe.
Oğlancı terimi çokça geçiyor.Bu rahatsız ediyor yarayı kaşıdıkça kanatırcasına.Ben tüm o anlarda sımsıkı sarılmak istiyorum Mişima'ya.Sen sen olduğun için biriciksin demek istiyorum.Çok sevgi çokça hemde sevgili Mişima.Kızardın bunca sevgiye biliyorum yine de inadına.
Rahmetle...........
