Her Halit Ziya okuyuşumda önce neden bunları okuyorum diye kendimi sorgularken buluyorum kendimi. Anlattığı konular genelde ilgi çekmiyor, özellikle aşk acıları, karakterlerin kendi kendilerine gelin güvey olup acı çeken halleri... Ancak kitap bittiğinde, “İşte gerçekten edebiyat budur!" dedirten bir his oluşuyor içimde. Bu da yazarın ne kadar dönemler üstü bir yazma yeteneği olduğunun kanıtı değilse nedir?
Uşaklıgil’in ilk dönem eserlerinin çoğunda romanın karakteri kadınsa annesini, erkekse babasını kaybeder, birlikte büyüdüğü akrabasına aşık olan karakter aşk acıları çeker. Bu romanında da aynı alışkanlığını korumuş yazar, halasının kızı Nigâr'a aşık olan, ancak en yakın arkadaşı ve Nigâr'ın birbirlerini sevdiğini anlayınca aradan çekilip kendince aşk acıları çeken Vecdi karakterimiz var.
Roman elbetteki bir çok açıdan incelenebilir ama en başat temaları aşk acısı, ayrılık, ölüm, intikam, yalnızlık/kimsesizlik... Araya93 harbinden kareler de yerleştirilmiş.
Olay sondan başlıyor ve en sonunda başa bağlanıyor. Okuyucu tüm olup biteni bir defter aracılığıyla öğreniyor, Vecdi’nin defteri.
Karakterlerin ruh analizleri ve yazım tarzı beni en çok etkileyen özellikleri oldu romanın. Okuyun efenim.
