Hannah'ın okuduğum üçüncü kitabı oldu. Kitaba başlamadan önce kendimi psikolojik olarak hazırladım. Çünkü yazar beni çok ağlatıyor. Bu kitapta sadece bir sahnede gözlerim dolu dolu oldu. Şaşırdım açıkçası.
Tek başına bulunan küçük bir kızın şaşırtıcı hikayesi, ona yardım etmek için eve gelen dışlanmış bir çocuk psikoloğu, mezuniyet gecesinin kraliçesi olan bir abla, geçmişinde çok şey kaybetmiş yakışıklı bir doktor. Alice için seferber olan küçük kasaba halkı.
Karakterler kusurlu ama sevimliydi. İkincil karakterler de keyifliydi. Özellikle de Max, Cal ve Peanut.
Her ne kadar ana tema Alice görünse de, arka fonda iki kız kardeşinin birbirinden kopuşu, geçmişten kalan yaralar var.
Hikayenin olduğu gibi gelişmesine sevindim. Kolay bir cevabı olmayan gerçekten karmaşık bir senaryo olmaması da hoşuma gitti.
En sevdiğim Julia ile Alice'in sahneleri oldu.
Bu kitaptan hoşlanmadığım, bölümler arası geçişler, Alice'in yaşadıklarının ve ormandaki incelemenin sonuçlarının olmaması oldu.
Genel olarak beğendim. Yazmadan önce yazarın araştırma yaptığı ve destek aldığı, belli bir çalışmanın sonucunda hikayenin ortaya çıktığı belli.
Son olarak bu kitap için; gönül yarası, kaybedilen ve bulunan sevgi, kendilerini tanıması, öğrenmesi ve olgunlaşması, kardeşlik ve güzel bir amaç için toplanan topluluğun güzel bir hikayesi diyebilirim.
