Bir Varoluşçunun İman Savunusu
Abdüllatif TüzerSözler ve Alıntılar
❝Çünkü biraz düşünme ile (ruh) kendi aslına döner [...]❞
Sayfa 135 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu
[...] akıl ile imanı birbirine düşman ilan etmek yerine, her ikisini de bilinçte bütünlüğe kavuşturmak bir problem teşkil etmemektedir.
Sayfa 34 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu
Bazı şeyler insana;
[...] hem kendini hem de kendi dışındaki şeyleri düşünen ve idrak eden ruhunu anlatmak ister.
~ S. 120-121 ~
Sayfa 121 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu
Şu insan denilen varlık;
❝Ne kadar tuhaf, ne kadar korkunç, ne kadar karmaşık, ne kadar paradoksal, ne kadar harika!❞
Sayfa 58 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu
❝Aklı yok eden bir iman, kendisini yok eder.❞
Sayfa 33 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu
Diğer bir yönüyle, yine insan inanma ediminden önce, yaşamının belirli dönemlerinde şüpheler geçirmekte, tabiat ve kendi varlığı üzerinde muhakemelere girişmektedir.
Bu muhakemeler veya subjektif temellendirmeler yoluyla ulaşılan bir takım inançlar ancak iman ile dini bir anlam ve içerik kazanmakta ve sonuçta bu yolla, bilgi veya delilin de ötesine geçilerek rasyonel bir bağlılık gerçekleşmektedir.
Başka bir ifadeyle, ❝hakîkâti❞ kavrama konusunda sınırlı bir güce sahip olan akıl, belli bir yere kadar fonksiyon icra etmekte, ve ancak bu süreçten sonra, hakîkâti kavramak için, aklın durduğu noktadan itibaren iman devreye girmekte ve bir üst dereceye geçilmektedir.
Sayfa 34 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu
❝İnsan insanı aşar.❞
Sayfa 58 - İz Yayıncılık – 1. Baskı ~ Mayıs 2006, İSTANBULKitabı okudu