Düşünmeyi olanaklı kılan şey, her nesnenin somutluğundan ve biricikliğinden sıyrılmayı sağlayan simgelemedir. İmler, imlediklerinden uzaklaştıkça, bağımsızlaştıkça simge özelliğini kazanırlar. Sonunda, simgelerin de, imledikleri gerçekliklerle doğal bağlarının koptuğu, imlemenin tümüyle yapay bir ilişkiye dönüştüğü bir düzeye erişilir. (Niceliğin niteliğe dönüşmesinin yeni bir aşaması.)