1962 yılında yayımlanan bu kitabı yirmi dört kısa öyküden oluşmaktadır. Kara mizah türünün örneğini oluşturan öyküler, daha çok durum komedisi özelliği gösterir.
-Gürültüde yazarım da, yalnız yanı başımda birisi konuşursa yazamıyorum. Canım efendim, gürültü olmasa daha iyi değil mi? Ne hakları var sizi rahatsız etmeye, yavaş da konuşabilirler. İşte Danimarka’da, İsveç’te, Hollanda’da katiyen böyle bişey olmaz. Onun içinde adamlar ilerliyorlar. Çünkü onlarda insanın insana saygısı vardır. Bu saygı üstüne türlü örnekler de göstererek konuştu da konuştu. Terbiyesizlikti ama ne yapayım, o anlatırken başımı kâğıtlara eğip yazmaya başladım; yazmıyordum, yazarmış gibi yapıyordum.
-Hiç boşuna uğraşmayın, yazamazsınız, sinirleriniz bozulur, dedi; Avrupa başka... Avrupalı insan demek, insanın insana saygı duyması demek. Bizde nerdeee.. Biz işte bunun için adam olamayız beyim, biz adam olamayız!.
