O gün, inci bir kolye hediye edilmişti kendisine... Çok mutluydu. Çünkü bu inci kolye, onun için çok önemliydi. Kızının okulu, yılın annesi olarak onu seçmiş ve "kadınlarımız bizim incilerimizdir," diyerek, bu kolyeyi ona hediye etmişti.
O kolyeyi ömür boyu saklayacaktı. Ama ne hazin ki, bu sözün uzunluğu söylendiği günün akşamına kadardı...
Tören bitti ve herkes dağıldı. O da, elinde inci kolyesiyle, sevinçten uçarcasına salondan çıktı. Gözünü inci kolyesinden ayırmıyordu. Çünkü hayatının en anlamlı hediyesini almıştı. Yılın annesi, yılın kadını seçilmişti. İnci gibi değerli kabul edilip, bu inci kolyeye layık görülmüştü.
Yaşadığı zaman dilimleri bir bir gözü önünde resmi geçit yaptılar. Çocukluğu, gençliği, evliliği, anneliği ve inci kolyesini aldığı an...
Birden acı bir fren sesiyle irkildi tüm sokak. İstiridye şeklindeki kırmızı kadife kutudaki inciler etrafa dağıldı. Kimi fark etmeden ezdi, kimi görmezden geldi, kimi de görür görmez toplamaya başladı... Sanki o inci kolyenin değerini anlamışlar gibi...
Kadınlarımız birer inci kolyedir. Ancak boyunlarda taşınabilirler. Lütfen onları etrafa dağıtmayın, faili meçhul kazalara kurban vermeyin, fark etmeden ezip geçmeyin, görmezden gelmeyin, hayatın cendesinde onları yok etmeyin...
Dağılan incileri toplayın. Onları bir kolye olarak ya boyunlarınıza takın ya da gerçek sahiplerine hediye edin. Bizim kadınlarımıza...
Bu eser, inci mesabesindeki kadınlarımızı anlatırken, o kadınlar gibi olmak isteyen, onları tanımak isteyen ve onlara ulaşmak isteyen herkese, incilerini sunmak üzere beklemektedir.
Lütfen incilerimize sahip çıkalım. Onları dağıtıp, ezmeyelim...
