Siyah inci. Kitabıyla da çizgi filmiyle de çocukluğumun değerlerinden biri. Ağlaya ağlaya okumuştum küçükken. Şimdi okurken yine duygulandim, yine sinirlendim. Yazar bir atın otobiyografisi diye kaleme almiş, bir atın gözünden insanların ne kadar zalim, duygusuz bencil olduğunu gözler önüne sermiş. Kırbaçlanan atlar kuyruğu kesinlen atlar veya köpekler...Sayfalar ilerlerken bu gaddarlığın günümüzde hala devam ettiğini görmek ayrı bir ürpetici durum oldu benim için. Siyah inciyi, zencefili, adı geçmeyen diğer atları okurken düşündüm; merhametimiz nereye kayboldu yoksa, hiç var olmayan bir kavram mıydı? Kitabı anlatığım bir komsu teyzem, " insan insana iyi davranmıyor ki hayvanları kim düşünecek" diyerek bütün düşüncelerime noktayı koydu.
