Böyle İyi Mi!, Ebru Askan’ın ikinci öykü kitabı. Yazar, kelime oyunlarına, zorlama şaşırtcılıklara bel bağlamadan öykülerinde sade bir anlatımı öne çıkarıyor. Askan, kimi zaman öykülerinde salt diyaloglarla şekillenen biçimsel başkalıklar kurarken, çoğunlukla entelektüel merakını alt- metinlerde değil, dil içinde arayan ve deneyimleyen, kendi ile hesaplaşmadan yazarlık taslamayan, olay odaklı bir kurgu ile gerçekliği dönüştürüyor.
Ev içi yaşamın gerginliklerini, aynı zamanda bir kadının toplum içindeki ezberci konumlanışına karşı içsel bir isyanı dillendiren öyküler, bunlar. “Kendimin hem dostu hem de hiç haz etmediği zoraki komşusu oldum çıktım” diyecek kadar kendiyle hesaplaşan, ama diğer bir yandan da “İnanmak, yeni hikâyeler dinlemek istemiyorum.” diyecek kadar da sahici bir anlatı, Böyle İyi Mi!
Bir de erkekler, bu öykülerde hep yan rollerde. İyi ki de…
İyileşmek için çok uğraştım, kendime kurduğum dünyadan çıkıp bir insan sıcaklığı duyumsamaya. Duyumsamak… Kendimle kala kala hiç sevmediğim kelimeleri bile kendi dilime kattım. Kendimin hem dostu hem de hiç haz etmediği zoraki komşusu oldum çıktım. Böyle böyle ihtiyacım azaldı. Beklentim, umudum, hayalim. Başta kitaplara sardım, sonra sonra onlar da aynı şeyleri söyler oldu, sıkıldım. Kitaplarımı parka, bahçeye birer ikişer bırakmaya başladım. Elimde kala kala iyi zamanlarımda, henüz anamdan yadigârdan başka yaram olmadığı zamanlarda okuduğum kitaplar kaldı: Şeker Portakalı, Oblomov, Hasretinden Prangalar Eskittim, bir de...
(Tanıtım Bülteninden)
