BİR ÇIRPIDA OKUNUVERECEK, EĞLENCELİ BİR MİZAH KİTABI, MUHAKKAK OKUYUN!
Doğruyu söylüyorum;
1.Kesinlikle yukarıda yazdığım gibi bir kitap değil.
2.Yukarıdaki yazıyı belki dikkat çeker diye yazdım.
3.Bir de yazdıklarımı yarım yamalak okuyanlar kazara belki bu kitabı okur da dumura uğrarlar diye. :)
Yorumlarda her ne kadar kitabı okuyup yorumlayan okurlarımız; “okuması zor, ağır bir kitap” diye yazsa da, okumaya başlamadan ne olduğunu anlayamıyor insan. Ben de okumaya başlayınca ne olduğunu anladım, neye uğradığımı anlayamadım. 209 sayfalık bir eser olmasına rağmen "okuyamayacağım, bitiremeyeceğim" ümitsizliğine çok kez kapıldım. Yazarın bir cümlesinde bile, özellikle ilk yüz sayfa civarı olmak üzere, dakikalarca düşünebiliyorsunuz. Bu tarz cümleler kitabın hemen hemen her sayfasında mevcut. Dolayısıyla olay okurken yapıldığı gibi hızlı hızlı geçip anlayamıyoruz kitabı.
Bozkırkurdu’nu okurken önce Hesse’nin diğer kitabı “Siddhartha”yı hatırladım; sonra Dostoyevski’den “Yeraltından Notlar”ı… Bu iki eser de gayet başarılı elbet; ama Bozkırkurdu’nun kasvetli ortamı, günümüzün kalabalık yalnızlıklarının esrarlı tasvirleri, bu karamsar hava; benim okuduğum hiçbir kitapta yoktu.
Bu eseri okurken de Thomas Mann’in "Büyük sanatçılar aslında hastalıklı kişilerdir" sözüne de daha bir hak vermiş oldum. Yazar Hermann Hesse’nin intihara meyilli, kalabalık yalnızlıklar aşığı, dünyayı sorgulayan tuhaf kişiliğinden ipuçlarını bu eserde yakalıyorsunuz.
